کمی خواب، مقداری زندگی

 

 عمری در خواب زیسته ام با #تُو ، شَک برم داشته نکند این نبودن هایت را خواب دارم می بینم؟

 

بردارش از توی مغزم

 بالاخره انجامش دادم.

 هر کاری که ازش ترسیدم و بارها و بارها و بارها و بارها هر روز توی سرم انجام   دادمش و ازش فرار کردم و باز و بااز و باااااااااز

 خواهش می کنم نزار این کار از من سر بزنه، عاجزانه التماست می کنم.

.

 یادم هست برای معرفی به بخش کاریم با سوپروایزر راهی شدم تمام مدت فکر این   بودم که زمان سلام و دست دادن نباید با آقایان دست بدهم! و هر بار زمان سلام باز   هم به این فکر می کردم و فکر می کردم و از قبل ترش هم تکرار می کردم با خودم.

 چرا؟ چرا همچه فکری باید توی مغز من باشد؟ هنوز هم تکرار می شود.

 اما حالا این یکی دردناک تر است و رنج آورتر و غذابش ابدی. اختیارش هم با من   نیست. افسار گسیخته است. ترسناک است.

 هربار توی مغزم تکرار می شود و آخرش بجای پشیمانی حس آسودگی  می آورد   ترسناکی و عذابش اش هم بیشتر می شود.

 التماس می کنم نگذار این کار را انجام بدهم. قسم ات بدهم به جان عزیز ترین ات...

 

بُگذار بسوزم برای غَمَت

  دست می گذارم روی سینه و گرمی شعله هاش دستم را می گیرد؛

 " إنَّ لِقتل الحُسَین علیهِ السَّلام حرارةً فی قلوب المومنین لَن تَبرُدُ ابداً "

 

پ.ن:

 جنس هیزمش باب پسندت نیست می دانم. گاه شعله به زیر می کشد و سوسو می زند و گاه چنان برمی آشوبد که شعله به دامان سینه ای دیگر می کشد اما، سوختنش مدام است؛ هر روز، هر شب، هر ساعت، هر لحظه.